บทเรียนจากโคคา-โคล่า

หลังจากที่เราได้เรียนรู้พื้นฐานของการบริหาร IP ในบทความก่อนหน้านี้แล้ว ถึงเวลาแล้วที่เราจะกลับมาดูว่าโคคา-โคล่าใช้หลักการเหล่านั้นอย่างไร โดยเฉพาะการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งในประวัติศาสตร์ทรัพย์สินทางปัญญา นั่นคือการเลือกที่จะเก็บสูตรเป็นความลับทางการค้าแทนที่จะจดสิทธิบัตร การตัดสินใจนี้เกิดขึ้นในปี 1886 และยังคงส่งผลต่อธุรกิจของบริษัทอยู่จนถึงวันนี้ กว่า 139 ปีต่อมา เพื่อให้เข้าใจว่าทำไมการตัดสินใจนี้ถึงชาญฉลาดมาก เราต้องเข้าใจความแตกต่างระหว่างความลับทางการค้าและสิทธิบัตรก่อน

ความลับทางการค้า: การปกป้องที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ความลับทางการค้า หรือ Trade Secret คือข้อมูลที่มีมูลค่าทางธุรกิจซึ่งเจ้าของพยายามรักษาเป็นความลับ ข้อมูลนี้อาจเป็นสูตรสารผสม กระบวนการผลิต วิธีการทำงาน รายชื่อลูกค้า หรือแม้แต่กลยุทธ์ทางธุรกิจ สิ่งที่ทำให้ความลับทางการค้าพิเศษคือไม่ต้องจดทะเบียนกับหน่วยงานใดๆ ไม่มีค่าใช้จ่ายในการขอรับความคุ้มครอง และที่สำคัญที่สุดคือไม่มีวันหมดอายุ ตราบใดที่ข้อมูลนั้นยังคงเป็นความลับ การปกป้องก็ยังคงอยู่

ข้อดีที่ใหญ่ที่สุดของความลับทางการค้าคือการปกป้องที่ไม่มีกำหนดเวลา สูตรโคคา-โคล่าที่สร้างขึ้นในปี 1886 ยังคงได้รับการปกป้องอยู่ในปี 2025 กว่า 139 ปีต่อมา และจะยังคงได้รับการปกป้องต่อไปอีกนับร้อยปี ตราบเท่าที่บริษัทยังคงรักษาความลับไว้ได้ นอกจากนี้ ไม่ต้องเปิดเผยข้อมูลใดๆ ต่อสาธารณะ ซึ่งหมายความว่าคู่แข่งไม่มีทางรู้ว่าคุณมีอะไร และไม่มีค่าใช้จ่ายในการจดทะเบียนหรือดูแลรักษาเหมือนสิทธิบัตร

แต่ความลับทางการค้าก็มีข้อเสียที่สำคัญ ข้อเสียแรกคือหากมีคนค้นพบความลับของคุณด้วยวิธีการที่ถูกต้องตามกฎหมาย เช่น การวิเคราะห์ผลิตภัณฑ์ด้วยวิศวกรรมย้อนกลับ คุณไม่สามารถป้องกันได้ พวกเขาสามารถใช้ความรู้นั้นได้อย่างเสรี และอาจจดสิทธิบัตรของตัวเองได้ด้วยซ้ำ ข้อเสียที่สองคือคุณต้องรักษาความลับอย่างเข้มงวด หากข้อมูลรั่วไหลออกไป ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ การปกป้องก็สูญสิ้นไปทันที และไม่สามารถกู้คืนได้ ข้อเสียที่สามคือการบังคับใช้สิทธิ์ยากกว่า คุณต้องพิสูจน์ว่ามีการขโมยหรือใช้โดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ไม่ใช่แค่การใช้งานทั่วไป

สิทธิบัตร: พลังแห่งการผูกขาดที่มีข้อแลกเปลี่ยน

ในทางตรงกันข้าม สิทธิบัตร หรือ Patent คือสิทธิ์ผูกขาดที่รัฐให้กับผู้ประดิษฐ์สำหรับนวัตกรรมที่มีความใหม่ มีขั้นตอนการประดิษฐ์ และสามารถใช้ประโยชน์ในทางอุตสาหกรรมได้ เมื่อคุณได้รับสิทธิบัตรแล้ว คุณมีสิทธิ์ผูกขาดในการผลิต ใช้ ขาย หรือนำเข้าการประดิษฐ์นั้นเป็นเวลา 20 ปี ไม่ว่าใครจะค้นพบหรือพัฒนาสิ่งเดียวกันขึ้นมาด้วยตัวเอง พวกเขาก็ไม่สามารถใช้ได้จนกว่าสิทธิบัตรจะหมดอายุ

ข้อดีที่ใหญ่ที่สุดของสิทธิบัตรคือการปกป้องที่แข็งแกร่งและชัดเจน แม้ว่าคู่แข่งจะสามารถวิเคราะห์และทำซ้ำการประดิษฐ์ของคุณได้อย่างถูกต้อง พวกเขาก็ยังไม่สามารถใช้มันได้ในเชิงพาณิชย์ เพราะจะละเมิดสิทธิบัตรของคุณ นอกจากนี้ สิทธิบัตรยังสามารถนำไปขาย โอน หรือให้เช่าได้อย่างง่ายดาย เพราะเป็นสิทธิ์ที่ชัดเจนและจดทะเบียนไว้ ยังช่วยดึงดูดนักลงทุนได้ดี เพราะแสดงให้เห็นว่าคุณมีนวัตกรรมที่ได้รับการรับรองจากรัฐ

แต่สิทธิบัตรก็มีข้อเสียที่ต้องพิจารณา ข้อเสียแรกและสำคัญที่สุดคือต้องเปิดเผยรายละเอียดของการประดิษฐ์ต่อสาธารณะ เอกสารสิทธิบัตรต้องอธิบายการประดิษฐ์ให้ชัดเจนพอที่ผู้เชี่ยวชาญในสาขานั้นสามารถทำตามได้ ซึ่งหมายความว่าคู่แข่งสามารถอ่านและเรียนรู้จากการประดิษฐ์ของคุณ และเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาแข่งขันทันทีที่สิทธิบัตรหมดอายุ ข้อเสียที่สองคืออายุจำกัดเพียง 20 ปี หลังจากนั้นทุกคนสามารถใช้การประดิษฐ์ของคุณได้อย่างเสรี ข้อเสียที่สามคือมีค่าใช้จ่ายสูง ทั้งค่าจดทะเบียน ค่าทนายความ และค่าธรรมเนียมรักษาสิทธิ์ประจำปี

การตัดสินใจของโคคา-โคล่า: ทำไมถึงเลือกความลับ

ตอนนี้เรามาดูกันว่าทำไมโคคา-โคล่าถึงเลือกความลับทางการค้าแทนสิทธิบัตร ในปี 1886 เมื่อเพมเบอร์ตันสร้างสูตรขึ้นมา เขามีตัวเลือกที่จะจดสิทธิบัตรสำหรับสูตรนั้น ในยุคนั้น สิทธิบัตรให้การปกป้องเพียง 17 ปี ซึ่งหมายความว่าหากเพมเบอร์ตันจดสิทธิบัตรในปี 1886 สิทธิบัตรจะหมดอายุในปี 1903 และจากนั้นทุกคนก็สามารถผลิตโคคา-โคล่าที่เหมือนกันทุกประการได้โดยถูกกฎหมาย

การจดสิทธิบัตรจะบังคับให้โคคา-โคล่าต้องเปิดเผยสูตรสมบูรณ์ รวมถึงส่วนผสมทุกอย่างและสัดส่วนที่แน่นอน เอกสารสิทธิบัตรนี้จะกลายเป็นเอกสารสาธารณะที่ทุกคนสามารถอ่านได้ คู่แข่งจะได้ศึกษาสูตรอย่างละเอียด และเมื่อปี 1903 มาถึง พวกเขาก็พร้อมที่จะผลิตเครื่องดื่มที่เหมือนกันทุกอย่าง ขายในราคาที่ถูกกว่า และแย่งส่วนแบ่งตลาดไป ในขณะนั้น โคคา-โคล่าอาจยังไม่ได้สร้างแบรนด์ที่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับคู่แข่งที่มีผลิตภัณฑ์เหมือนกันแต่ราคาถูกกว่า

ในทางกลับกัน การเลือกเก็บสูตรเป็นความลับทางการค้าให้การปกป้องที่ไม่มีวันสิ้นสุด ตราบเท่าที่โคคา-โคล่ารักษาความลับได้ ไม่มีใครสามารถผลิตเครื่องดื่มที่เหมือนกันได้อย่างถูกกฎหมาย แม้จะผ่านไป 50 ปี 100 ปี หรือแม้แต่ 200 ปี และที่สำคัญคือไม่ต้องเปิดเผยสูตรให้ใครรู้ คู่แข่งไม่มีทางเรียนรู้ส่วนผสมที่แท้จริง และต้องเสียเวลาและเงินทุนในการพยายามเดาหรือวิเคราะห์ ซึ่งก็ไม่มีหลักประกันว่าจะสำเร็จ

การตัดสินใจนี้กลายเป็นหนึ่งในการตัดสินใจทางธุรกิจที่ชาญฉลาดที่สุดในประวัติศาสตร์ หากโคคา-โคล่าจดสิทธิบัตรในปี 1886 สิทธิบัตรจะหมดอายุในปี 1903 และปัจจุบันโคคา-โคล่าก็อาจเป็นเพียงอีกหนึ่งแบรนด์น้ำอัดลมธรรมดาที่แข่งขันด้วยราคา แต่ด้วยการเลือกความลับทางการค้า โคคา-โคล่ายังคงมีความได้เปรียบในการแข่งขันที่ไม่มีใครเทียบได้อยู่จนถึงทุกวันนี้

ระบบการปกป้องความลับของโคคา-โคล่า: ป้อมปราการที่แข็งแกร่ง

การเลือกใช้ความลับทางการค้าเป็นเพียงจุดเริ่มต้น สิ่งที่ทำให้โคคา-โคล่าประสบความสำเร็จคือระบบการปกป้องความลับที่รัดกุมและต่อเนื่องมากว่า 130 ปี โคคา-โคล่าสร้างระบบความปลอดภัยหลายชั้นที่ทำให้การขโมยหรือรั่วไหลของสูตรเป็นไปได้ยากอย่างยิ่ง เริ่มตั้งแต่ปี 1891 เมื่ออาซา แคนด์เลอร์ซื้อสูตรและสิทธิ์ต่างๆ จากทายาทของเพมเบอร์ตัน เขาได้เริ่มสร้างกำแพงแห่งความลับรอบสูตรนี้ทันที

ชั้นแรกของการปกป้องคือการจำกัดจำนวนคนที่รู้สูตรสมบูรณ์ ตามตำนานที่โคคา-โคล่าใช้ในการตลาด มีเพียงสองคนในบริษัททั้งหมดที่รู้สูตรสมบูรณ์ในเวลาเดียวกัน ทั้งสองคนนี้ห้ามเดินทางด้วยเครื่องบินลำเดียวกัน เพื่อป้องกันไม่ให้สูตรสูญหายหากเกิดอุบัติเหตุ และไม่มีการเปิดเผยตัวตนของพวกเขาต่อสาธารณะ แม้ว่าในความเป็นจริงอาจมีคนรู้มากกว่าสองคน แต่การสร้างความเชื่อนี้ก็ช่วยให้การควบคุมการเข้าถึงข้อมูลทำได้ง่ายขึ้น และยังเป็นกลยุทธ์การตลาดที่ยอดเยี่ยมในการสร้างความลึกลับให้กับแบรนด์

ชั้นที่สองคือการเก็บรักษาสูตรอย่างปลอดภัย ตั้งแต่ปี 1925 สูตรถูกเก็บไว้ในห้องนิรภัยของธนาคาร Sun Trust ในเมืองแอตแลนตา และในปี 2011 บริษัทได้ย้ายสูตรมายังห้องนิรภัยพิเศษที่สร้างขึ้นเฉพาะใน World of Coca-Cola ซึ่งเป็นพิพิธภัณฑ์ของบริษัท ห้องนิรภัยนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยแบบหลายชั้น รวมถึงเครื่องสแกนฝ่ามือ รหัสตัวเลข ประตูเหล็กหนา และตู้เซฟอีกชั้นหนึ่งข้างใน ภายในตู้เซฟนั้นมีกล่องโลหะที่บรรจุกระดาษที่เขียนสูตรไว้

ชั้นที่สามคือการแยกส่วนข้อมูล โคคา-โคล่าไม่ให้ใครคนเดียวจัดการทุกอย่าง ส่วนผสมถูกส่งไปยังโรงงานผลิตน้ำเชื่อมในรูปแบบของ “สินค้า” ที่ไม่ระบุชื่อ เรียกว่า merchandise เลขที่ 1 ถึง 9 ซึ่งทำให้แม้แต่คนในโรงงานก็ไม่รู้ว่าแต่ละถังบรรจุอะไร พวกเขาเพียงแค่ผสมตามคำสั่งโดยไม่รู้ว่าผลลัพธ์สุดท้ายคืออะไร การแยกส่วนข้อมูลนี้ทำให้แม้ว่าจะมีคนในห่วงโซ่อุปทานพยายามสืบหาสูตร พวกเขาก็ได้เพียงชิ้นส่วนเล็กๆ ที่ไม่สามารถนำไปประกอบเป็นภาพรวมได้

ชั้นที่สี่คือการใช้ข้อตกลงรักษาความลับอย่างเข้มงวด ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการผลิต ตั้งแต่ซัพพลายเออร์ไปจนถึงพนักงานในโรงงาน ต้องลงนามในสัญญารักษาความลับที่มีข้อกำหนดเข้มงวด การละเมิดสัญญาเหล่านี้มีโทษสถานทั้งทางแพ่งและอาญา นอกจากนี้ บริษัทยังมีนโยบายภายในที่ชัดเจนเกี่ยวกับการจัดการข้อมูลลับ รวมถึงการฝึกอบรมพนักงานเป็นประจำเกี่ยวกับความสำคัญของการรักษาความลับ

บทเรียนจากกรณีพยายามขโมยสูตร

ในปี 2006 เกิดเหตุการณ์ที่พิสูจน์ถึงความมีค่าของสูตรโคคา-โคล่าและความแข็งแกร่งของระบบการปกป้อง จอยอา วิลเลียมส์ เลขานุการของผู้อำนวยการแบรนด์ระดับโลกของโคคา-โคล่า พยายามขายสูตรลับและเอกสารความลับอื่นๆ ให้กับเป๊ปซี่ในราคา 1.5 ล้านเหรียญสหรัฐ เธอและผู้สมรู้ร่วมคิดอีกสองคนคิดว่าเป๊ปซี่จะกระหายที่จะได้สูตรลับของคู่แข่งตลอดกาล

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้โลกประหลาดใจ เป๊ปซี่ไม่เพียงแต่ปฏิเสธข้อเสนอ แต่ยังรีบรายงานเรื่องนี้ให้โคคา-โคล่าและ FBI ทราบทันที FBI จึงจัดการปฏิบัติการล่อซื้อโดยปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่ของเป๊ปซี่ และจับกุมวิลเลียมส์พร้อมพวกได้สำเร็จ อัยการสูงสุดในคดีนี้ชื่นชมเป๊ปซี่ว่าทำสิ่งที่ถูกต้อง โดยระบุว่า “พวกเขาทำเช่นนั้นเพราะความลับทางการค้าเป็นสิ่งสำคัญต่อทุกคนในชุมชนธุรกิจ พวกเขาตระหนักว่าหากความลับทางการค้าถูกละเมิด ทุกคนจะได้รับผลกระทบ ตลาดได้รับผลกระทบ และชุมชนก็ได้รับผลกระทบ”

เหตุการณ์นี้สอนเราหลายบทเรียน ประการแรก แม้แต่พนักงานที่อยู่ในตำแหน่งสูงก็อาจเป็นภัยคุกคามได้ ดังนั้นระบบการปกป้องต้องออกแบบให้รับมือกับภัยคุกคามจากภายในด้วย ประการที่สอง แม้แต่คู่แข่งที่ดุเดือดที่สุดก็เข้าใจคุณค่าของการเคารพทรัพย์สินทางปัญญา เพราะการทำลายระบบนี้จะเป็นอันตรายต่อทุกคนในอุตสาหกรรม ประการที่สาม ระบบกฎหมายที่ดีและการบังคับใช้ที่เข้มงวดเป็นสิ่งจำเป็นในการปกป้องความลับทางการค้า

เมื่อไหร่ควรเลือกความลับทางการค้า เมื่อไหร่ควรเลือกสิทธิบัตร

จากตัวอย่างของโคคา-โคล่า เราเห็นว่าความลับทางการค้าอาจเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าสิทธิบัตรในบางกรณี แต่ไม่ได้หมายความว่าควรเลือกความลับทางการค้าเสมอไป การตัดสินใจควรพิจารณาจากหลายปัจจัย ปัจจัยแรกคือความยากง่ายในการวิเคราะห์ย้อนกลับ หากผลิตภัณฑ์หรือกระบวนการของคุณสามารถวิเคราะห์ได้ง่ายโดยการตรวจสอบผลิตภัณฑ์สำเร็จรูป สิทธิบัตรอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า เพราะอย่างน้อยคุณก็ได้การปกป้องแบบผูกขาดสำหรับ 20 ปี แต่หากสิ่งที่คุณต้องการปกป้องเป็นสูตรหรือกระบวนการที่ซ่อนอยู่ภายในและยากต่อการวิเคราะห์ ความลับทางการค้าอาจเหมาะสมกว่า

ปัจจัยที่สองคือระยะเวลาที่ต้องการปกป้อง หากคุณคาดว่าผลิตภัณฑ์หรือเทคโนโลยีของคุณจะมีอายุสั้น อาจไม่เกิน 10-15 ปี สิทธิบัตรที่ให้การปกป้อง 20 ปีก็เพียงพอแล้ว แต่หากคุณต้องการสร้างธุรกิจที่ยั่งยืนและปกป้องความได้เปรียบในระยะยาว เหมือนโคคา-โคล่า ความลับทางการค้าที่ไม่มีวันหมดอายุจึงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

ปัจจัยที่สามคือความสามารถในการรักษาความลับ การเก็บความลับทางการค้าต้องใช้ทรัพยากร มีระบบการจัดการ และมีวินัยในองค์กร หากธุรกิจของคุณยังไม่พร้อม หรือลักษณะงานทำให้การรักษาความลับเป็นไปได้ยาก สิทธิบัตรอาจเป็นทางเลือกที่สมจริงกว่า โคคา-โคล่าสามารถรักษาสูตรเป็นความลับได้เพราะมีระบบการผลิตที่ควบคุมได้เข้มงวด มีห่วงโซ่อุปทานที่จำกัด และมีทรัพยากรในการบังคับใช้มาตรการรักษาความปลอดภัย

บทเรียนสำหรับผู้ประกอบการ

การตัดสินใจของโคคา-โคล่าในการเลือกความลับทางการค้าแทนสิทธิบัตรเป็นตัวอย่างคลาสสิกของการคิดเชิงกลยุทธ์ระยะยาว พวกเขาเลือกเสียสละความแน่นอนและความแข็งแกร่งของสิทธิบัตรในระยะสั้น เพื่อแลกกับโอกาสในการปกป้องที่ไม่มีกำหนดเวลา และการตัดสินใจนี้พิสูจน์แล้วว่าถูกต้อง เพราะสูตรที่มีอายุ 139 ปียังคงเป็นหัวใจของธุรกิจที่มีมูลค่ามากกว่า 280,000 ล้านเหรียญสหรัฐ

สำหรับผู้ประกอบการ บทเรียนคือต้องพิจารณาทางเลือกอย่างรอบคอบ อย่ารีบจดสิทธิบัตรทุกอย่างโดยไม่คิด และอย่าเก็บความลับทุกอย่างโดยไม่มีระบบ ถามตัวเองว่าสิ่งที่ต้องการปกป้องสามารถค้นพบได้ง่ายหรือไม่ ต้องการปกป้องนานแค่ไหน และมีความพร้อมในการรักษาความลับหรือไม่ คำตอบของคำถามเหล่านี้จะช่วยให้คุณเลือกวิธีการปกป้องที่เหมาะสมที่สุด

ในบทต่อไป เราจะเห็นว่าโคคา-โคล่าไม่ได้พึ่งพาเพียงความลับทางการค้าอย่างเดียว พวกเขายังใช้สิทธิบัตรอย่างชาญฉลาดเพื่อปกป้องเทคโนโลยีและนวัตกรรมต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการผลิตและจำหน่าย เราจะดูตัวอย่างสิทธิบัตรของโคคา-โคล่าและเรียนรู้ว่าพวกเขาใช้สิทธิบัตรเพื่อส่งเสริมความลับทางการค้าอย่างไร

บทความอื่น ๆ ของเรา

Case Study: กลยุทธทรัพย์สินทางปัญญาของ Coca-Cola ตอน 4 – ความลับทางการค้า+เครื่องหมายการค้า+สิทธิบัตร

เมื่อความลับทำงานร่วมกับการเปิดเผย – สิทธิบัตรเทคโนโลยีของโคคา-โคล่า จากบทที่แล้ว เราเห็นแล้วว่าโคคา-โคล่าเลือกเก็บสูตรเป็นความลับทางการค้าอย่างเข้มงวดมากว่า [...]

12
Oct

Case Study: กลยุทธทรัพย์สินทางปัญญาของ Coca-Cola ตอน 3 – ความลับทางการค้า VS สิทธิบัตร

บทเรียนจากโคคา-โคล่า หลังจากที่เราได้เรียนรู้พื้นฐานของการบริหาร IP ในบทความก่อนหน้านี้แล้ว ถึงเวลาแล้วที่เราจะกลับมาดูว่าโคคา-โคล่าใช้หลักการเหล่านั้นอย่างไร [...]

12
Oct

การบริหาร IP อย่างมืออาชีพและมีประสิทธิภาพสำหรับธุรกิจขนาดเล็ก

ก้าวแรกสู่การบริหาร IP อย่างมืออาชีพและมีประสิทธิภาพ การมีทรัพย์สินทางปัญญาเปรียบเหมือนการมีทองคำอยู่ในบ้าน แต่หากคุณไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง [...]

12
Oct

Case Study: กลยุทธทรัพย์สินทางปัญญาของ Coca-Cola ตอนที่ 2 – ป้อมปราการปกป้องธุรกิจ

ป้อมปราการหลายชั้น – กลยุทธ์ IP Portfolio [...]

12
Oct

Case Study: กลยุทธทรัพย์สินทางปัญญาของ Coca-Cola ตอนที่ 1 – จากห้องทดลองสู่ตลาดโลก

จากห้องทดลองของเภสัชกรสู่น้ำพุแห่งความหวัง – กำเนิดของโคคา-โคล่าสู่การครองโลก เรื่องราวของโคคา-โคล่าเริ่มต้นในปี 1886 [...]

12
Oct

กฎหมายบริษัทเบื้องต้นที่เจ้าของธุรกิจต้องรู้

บริษัทจำกัดคืออะไร? กฎหมายที่เกี่ยวข้องได้แก่ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ฯ ที่ได้กำหนดในเรื่องทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับการบริหารงานของนิติบุคคลประเภทต่าง [...]

04
Aug

เครื่องหมายการค้าในประเทศไทย: กฎหมาย ขั้นตอน และความสำคัญในการจดทะเบียน

เครื่องหมายการค้าในประเทศไทย: กฎหมาย ขั้นตอน และความสำคัญในการจดทะเบียน บทนำ [...]

19
Mar

สิทธิบัตรภายใต้กฎหมายไทย: พื้นฐานและประโยชน์สำหรับเจ้าของธุรกิจ

สิทธิบัตรภายใต้กฎหมายไทย: พื้นฐานและประโยชน์สำหรับเจ้าของธุรกิจ สิทธิบัตรและความสำคัญของมัน สิทธิบัตรคือเอกสารทางกฎหมายที่ภาครัฐออกให้เพื่อคุ้มครองสิ่งประดิษฐ์หรือการออกแบบผลิตภัณฑ์ที่มีลักษณะตามที่กฎหมายกำหนด เจ้าของสิทธิบัตรจะได้รับสิทธิแต่เพียงผู้เดียวในการผลิต [...]

15
Mar